II - Rozdział 1 Imię, którego brak...

W Waldzie, niezbyt dużym miasteczku, historia Yriaf Selat jest doskonale znana. W końcu ze wszystkich miejsc na Ziemi to właśnie tu rozegrała się jej przełomowa część. To tu dorastało czworo z pięciorga najznamienitszych władców magicznej krainy. To właśnie w tym miejscu szalała tamtej nocy zamieć śnieżna.

            W jednym z zaułków fałdy śniegu układały się w sposób nienaturalny. Stworzyły one kształt krateru, w którego środku ktoś siedział. Była to młoda dziewczyna o długich, rudych włosach. Jej czupryna była tak długa i gęsta, że zasłaniała praktycznie resztę pochylonej kobiety. Mimo tak charakterystycznego wyglądu, nie zwróciła ona uwagi żadnego z przechodniów. Była sama, brudna, głodna i… płakała.

            Nagle głowa dziewczyny podniosła się odkrywając przed światem duże zielonkawe oko. Jej wyraz twarzy mówił, że czymś się zdziwiła, coś było nie tak.

            - Mamy środek zimy. Dlaczego więc czuję zapach polnych kwiatów? – zapytała siebie samą. Jej głos był słaby i niknął na wietrze.

            Wiatr zawiał jej w twarz odsłaniając ją całą. Jej prawe oko zakryte było białą choć odrobinę przybrudzoną, szpitalną przepaską. Usta były sine i popękane od zimna. Rudowłosa wstała jak zaczarowana i zaczęła wpatrywać się w dal.

            Kolejny podmuch był silniejszy. Przyniósł ze sobą kilogramy śniegu oraz płatek róży. Miał odcień czystego szafiru, nie mógł być zwyczajny. Miały tu miejsce rzeczy niezwykłe. Błękitny przedmiot zatrzymał się przed dziewczyną tylko na chwilę, by zaraz ruszyć w dalszą drogę. Dołączył do sobie podobnych i ruszył dalej. Jego trasa była wielką niewiadomą, zależała jedynie od nieobliczalnych podmuchów.

            - Co się dzieje? – dziewczyna patrzyła na wszystko z nieufnością i niepokojem.  – Czyżby ktoś czary odprawiał? Kimkolwiek jesteś, nie boję się ciebie!

            - Nie zrobię ci krzywdy maleńka – usłyszała łagodny głos. Jakby mówił do niej dwudziestoparoletni mężczyzna. Rozejrzała się więc, ale nikogo nie dostrzegła. – Chcę jedynie pomóc twojemu przeznaczeniu i uchronić cię od zamarznięcia na śmierć.

            - Nie ma czegoś takiego jak przeznaczenie – odpowiedziała.

            - Idź za kwiatami a w końcu dowiesz się jak bardzo się mylisz, jak niewiele wiesz.

            Zaciekawiona dziewczyna ruszyła błękitnym śladem. Jej ciało było słabe, ale śmiało brodziła w śniegu. Jej podarte brudne ubrania nie chroniły przed straszliwym mrozem, ale nie wahała się by zaufać nieznanej sile, która prowadziła ją przez miasto. Mimo, że zima starała się ze wszystkich sił odciągnąć ją od celu, ona nie poddawała się. Ale może to nie była tylko zima? Oprócz dreszczy spowodowanych niskimi temperaturami, możnaby zaważyć oznaki strachu. Ciężki oddech, niepewność skryta w spojrzeniu były niczym cienie na lśniącym jak płomień harcie ducha.

            Płatki zatrzymały się przed jednym z domów. Wyglądał najnormalniej w świecie. Ściany z cegły i ośnieżony dach. Rudowłosa przystanęła niedaleko okna by spojrzeć na to, co dzieje się w środku. Zobaczyła jasną, nowoczesną kuchnię.  Po pomieszczeniu krzątał się mężczyzna ubrany w zielonkawą koszulę i jeansy. Na ten zestaw miał nałożony brązowy fartuch z wyhaftowanym napisem „Szef kuchni”. Nic dziwnego, że właśnie przyrządzał posiłek. Był wysoki, miał gęste ciemnobrązowe włosy i tego samego koloru kozią bródkę. Dziewczyna nie śmiała spojrzeć prosto w jego turkusowe oczy, więc szybko schyliła się, gdy ten odwrócił się właśnie w kierunku okna.

            Przeszła przed front budynku, kiedy wiatr zawiał ponownie. W drzwi uderzył naniesiony przez podmuch śnieg. Dziewczyna zawahała się, choć była już pewna, że to tu ją prowadzono.

            - Co ja tutaj robię? – zapytała siebie. – Ja… ja nie znam tych ludzi. Mam tak po prostu zapukać i powiedzieć im, że wiatr mnie tu zaprowadził?

            Jakby w formie odpowiedzi, młodą kobietę zaskoczył kolejny silny podmuch. Ona zachwiała się i upadła. Nic w tym dziwnego. Nie miała nic w ustach od wieków, a w końcu nie da się żyć bez jedzenia. Dziewczyna w kilka chwil całkowicie opadła z sił. Mróz doskwierał co raz mocniej. W końcu zmorzył ją błogi sen… na progu domu… na progu przeznaczenia.

            Drzwi otwarły się zaledwie pięć minut później. Z domu miał właśnie wychodzić chłopak, rówieśnik rudowłosej. Miał jasne, kręcone włosy niczym owcza wełna. Spojrzał na leżącą przed nim dziewczynę swoimi dużymi, ciemnoniebieskimi oczyma.

            - Przed waszymi drzwiami leży jakaś dziewczyna! – krzyknął do wnętrza domu. – Wnieść ją do środka, czy co?

            - O czym ty gadasz, Marti? – W drzwiach pojawiła się oburzona dziewczyna, podobna trochę to osobnika z kuchni.

            Zobaczyła śpiącą i nie wiedziała co robić. Była zszokowana tym, że ktoś leży u jej stóp. „Czy ona tu czegoś szukała?” – Pomyślała, po czym zawołała swoich rodziców.

           

            Zmarznięta dama zaczęła odzyskiwać świadomość. Leżała na czymś miękkim. To uczucie było dla niej obce, ale bardzo przyjemne. Po prawej stronie czuła zbawienne ciepło. Gdyby leżała w śniegu choćby chwilę dłużej, nie ujrzałaby kolejnego dnia. Delikatne skwierczenie pozwoliło jej stwierdzić, że obok niej płonie ogień. W jej przypadku jedynym skojarzeniem do ognia był pożar, wiec szybko podniosła się i otworzyła oko. Wystraszona rozglądała się dookoła. Znajdowała się w dużym ciemnym pomieszczeniu, jedynym źródłem światła był rozpalony kominek z jasnej skały. Ściany w pokoju wyłożone były ciemnym drewnem, a wisiały na nich obrazy przedstawiające lasy i łąki oraz czaszki i poroża. Zupełnie jakby nie był to dom a jakaś leśniczówka. Stała tam też sofa, była duża i zielona. Obok niej błyszczał polerowany stolik ze szklanym blatem. Całość utrzymywana była w ciemnych, leśnych barwach, ale sprawiała wrażenia naprawdę przytulnego miejsca.

            Gdy już zniknęło to potworne uczucie, które ma się zawsze gdy nagle się wstanie, dziewczyna podniosła się już zupełnie. Chciała już wyjść, uciec, by nie robić nikomu kłopotów. Całkowicie zapomniała o tym, że cały czas jest wykończona i głodna. Próbując zakraść się do okna, potknęła się o nogę od stolika i upadała na miękki dywan. Zrzuciła pilot od telewizora, włączyły się wiadomości. „Ogłoszono stan wyjątkowy! Władze proszą o nie wychodzenie z domów!” – mówiono w związku z szalejącą za oknem burzą śnieżną.

            Powstały hałas sprowadził do pokoju domowników, czyli dwie kobiety i dwóch mężczyzn. Jednym z nich był ten, którego rudowłosa widziała przez okno kuchenne. Obok niego stała najprawdopodobniej jego córka, byli dość podobni, ale ona dużo młodsza. Druga kobieta musiała być w takim razie żona człowieka w fartuchu. Drugi z mężczyzn był już staruszkiem. Miał siwe, kręcone włosy, przenikliwe szmaragdowe oczy, a ponad jego siwymi wąsami można było zauważyć całe stadko piegów.

            Rudowłosa patrzyła na to zbiorowisko, kiedy ponownie próbowała wstać.

            - Nie forsuj się, pomogę ci. – Niemal znikąd obok rudowłosej pojawiła się córka pana domu. Pomogła jej wstać i została oparciem dla swojego gościa. – Tak w ogóle jestem Liz, a ty?

            - Ja… ja… - sposób jaki dziewczyna próbowała się wysłowić, sprawiał, że przypominała trochę małe dziecko. – ja… ne… nie wiem.

            - Nie żartuj. Jak można nie wiedzieć jak się nazywa? – Brązowowłosa najwidoczniej wzięła to za kiepski dowcip. – No śmiało, jak mówią na ciebie przyjaciele?

            - Elizabeth… - skarcił ją starzec i spojrzał na nią groźnie.

            - Nie… mam przyjaciół – bezdomna wyrażała się co raz pewniej. – Prawdę mówiąc, od lat z nikim nie rozmawiałam. Rodzice porzucili mnie, gdy byłam malutka, więc nie pamiętam nawet własnego imienia.

            - Rodzice cię porzucili? I żyłaś całkiem sama? – Starzec zainteresował się słowami dziewczyny. – Ile lat byłaś sama?

            - Nie byłam zupełnie sama. Wychowały mnie wilki z pobliskiego lasu. Odkąd pamiętam byłam z nimi.

            - Co ty jesteś, Tarzan? A może ten z Księgi Dżungli… Mowgli? – Elizabeth nadal nie opuściło jej poczucie humoru. – Już wiem! Będę ci mówić Jane! Co ty na to?

            - Na pewno nie miałam tak na imię… - Obie dziewczyny uśmiechnęły się do siebie. – Ale brzmi fajnie i łatwo zapamiętać… Liz.

            - Dobra! Zaprowadzę cię do łazienki, żebyś mgła się porządnie umyć i poszukam dla ciebie jakiś ubrań. Później zjesz z nami kolację.

            - Ale…

            - Żadnych ale! Jesteś naszym gościem, nigdzie cię nie puścimy w taką pogodę.

            Liz złapała Jane za rękę i zaciągnęła ją na piętro. Tymczasem jej ojciec wrócił do gotowania, a reszta zaczęła nakrywać do stołu w jadalni. Jadalnia, zresztą jak i cała reszta domu utrzymywana była w podobnej stylistyce jak salon.

            W mgnieniu oka wszystko było już gotowe, pozostało tylko czekać aż dziewczyny zejdą na dół. Podczas tego oczekiwania, staruszek wziął ojca Liz na stronę.

            - Grigorij, co myślisz o tej dziewczynie? – zapytał.

            - Ledwo co ją spotkałeś i już myślisz, że to ona?  - Mezczyzna spojrzał na starszego jak na idiotę. - Tato weź pomyśl. Co Królowa robiłaby tutaj? Po co miałaby opuszczać Yriaf Selat? Poza tym cały czas jest sama. Ktokolwiek odebrał nam Danielę, nie puściłby jej tak łatwo.

            - W sumie masz rację… ale jest w niej coś, co mówi mi, że nadeszła nowa nadzieja.

            - Masz już swoje lata, tato. Każda młoda dziewczyna, którą spotykasz sprawia, że dostajesz nowych sił.

            - Już jesteśmy! – Elizabeth wykrzyknęła schodząc ze schodów. – Kolacja pachnie pysznie!

            - To sarnina – dodała Jane. – Znam się na rzeczy.

            Wszyscy spojrzeli na rudowłosą. Wglądała teraz niemalże jak inna osoba. Gdyby nie przepaska na oku, pewnie by jej nie poznali. Umyte, jeszcze wilgotne włosy zaplecione miała w długi sięgający niemal do podłogi warkocz. Przy twarzy kręciło się jeszcze kilka niesfornych kosmyków, których nie dało się zapleść. Jane dostała także świeże ubrania: czarny, wełniany sweter oraz grube dżinsy w klasycznym kolorze. Na stopach miała grube skarpety w zielono-niebieskie pasy.

            Cała rodzina, wraz ze swoim gościem, zjadła pyszne pieczone mięso z sosem. Nie rozmawiali przy jedzeniu. Powodem tego nie były jednak stosunki międzyludzkie, ale doskonały smak przygotowanej potrawy. Nikt nie mógł oderwać się od jedzenia.

            - Więc zostałaś Jane? – zaśmiał się głos wiatru za oknem. – Jeszcze trochę znajdziesz swoje prawdziwe imię. Jest tam, gdzie splatają się ścieżki przeznaczenia. Gdy już tam dotrzesz, znajdź moją córkę i otrzyj jej łzy… Masz jej w tym pomóc Liz!

            Dziewczyny nie usłyszały głosu przez zamieć, ale mimo to wyjrzały za okno. Miały wrażenie, że to dopiero początek.

Czytaj więcej »

Prolog części drugiej

            Księżyc lśni nad domami, jego blask odbija się na licznych oknach wieżowców. Całe Yriaf Selat śpi. Mieszkańcy w swych sennych marzeniach widzą korony czterech królestw krainy. Dzierżyć je może tylko jedna osoba – wnuczka najznakomitszych władców, królowa Daniela. Ile to już lat minęło od kiedy zniknęła? Niedługo będzie to już trzynaście wiosen, a tajemnica jej zniknięcia wciąż nie została rozwiązana. Pewne są tylko dwie rzeczy: Młoda monarchini wciąż żyje i właśnie dorosła.

            Tymczasem w pokoju wypełnionym meblami z epoki renesansu, które były bogato zdobione złotem i kamieniami szlachetnymi, siedział przystojny młody mężczyzna. Wyglądał on przez duże okno w złotej ramie. Księżyc był tam o wiele większy niż kiedykolwiek byliście wstanie zobaczyć. Jego blask wypełniał cale pomieszczenie, przez co marmury wydawały się być pokryte warstwą srebra. Nawet zielone oczy młodzieńca zdawały się być srebrne w tym nocnym świetle. Wzrok chłopaka skierowany był prosto na olbrzymie ciało niebieskie. Opierał się o parapet swojego okna w dłonią przytrzymywał swoją złotą czuprynę, by nie opadała mu na twarz. Wyglądał jakby się czymś martwił.

            - Nie możesz zasnąć chłopcze? – zza lekko uchylonego okna dochodziło pytanie zadane sympatycznym tonem. Brzmiało jakby dziadek pytał o coś swojego wnuczka. – Coś cię męczy?

            - Tak… - blondyn początkowo nie zorientował się, z kim rozmawia. – Czekaj, kim jesteś? Pokaż się! – Zaczął nerwowo oglądać się na wszystkie strony. Za oknem przecież nikogo nie było, nie mogło być. – Rozkazuję ci!

            - Wydaje mi się, że nie masz nad nami takiej władzy, Wasza Wysokość – odezwał się drugi głos, zdawał się należeć do mężczyzny około czterdziestki.

            - Ilu was tu jest? Czemu nie mogę was zobaczyć?! – Młodzieniec zaczął miotać się po pokoju. Nie miał pojęcia co się dzieje.

            - Ilu nas jest? Dobre pytanie – głos starca zaśmiał się. – Ja bym powiedział, że nas tu nie ma.

            - Ja powiedziałbym, że jest nas tu jedna osoba – odrzekł drugi.

            - Co wy mówicie? – odezwał się trzeci głos, brzmiał z nich trzech najmłodziej. – Przecież jest nas tu trzech.

            - To może chociaż powiecie mi gdzie się przede mną ukrywacie? – zaproponował chłopak, który był jeszcze bardziej skołowany.

            - Jesteśmy wszędzie – mówił starzec. – W powiewie wiatru, w gałęziach drzew, pośród traw, w każdej kropli deszczu… - zdawał się chcieć wymieniać dalej.

            - Wszędzie? – młodzieniec pytał wpatrując się w kryształowy żyrandol przy suficie. – Kim wy na Excalibur jesteście? I czym sobie zasłużyłem na taką wizytę?

            - Jesteśmy pozostałościami z przeszłości. Nie żyjemy, lecz nasze duchy także odeszły. Nie mamy nic, więc obserwujemy was, spadkobierców koron Yriaf Selat.

            - Nie wiem czy nie zauważyłeś, ale to już nie jest Yriaf Selat, ani nawet ta Ziemia po drugiej stronie lustra. To mój dom, moja Cierra.

            - Zauważyłem, lecz i ta kraina leży pod moją jurysdykcją. Przybyliśmy tu by cię ostrzec, w tym pałacu ktoś czyha na twoje życie.

            - Niemożliwe – oburzył się chłopak. – Nikt nie śmiałby mnie zdradzić. Całe moje otoczenie jest dla mnie jak rodzina.

            - Niezależnie od tego czy nam uwierzysz czy nie… - odrzekł najmłodszy głos. – I tak przydadzą ci się wierni sojusznicy. Gdy będziesz miał okazję, odnajdź ich. Pokażemy ci, gdzie masz zacząć.

            - Chodź za nami – dodał starzec.

            - Jak mam iść za wami, jeśli nawet was nie widzę?

            - Po prostu patrz… - zaśmiał się starzec.

            Wtedy pośrodku sypialni zaczął wiać mocny wiatr. Okno się otworzyło, a z zewnątrz przyfrunęło pełno płatków kwiatów. Młodzieniec przypatrywał się temu ze zdziwieniem. Przecież panowała mroźna zima, skąd wzięły się te kwiaty? Rośliny zaczęły formować się w trzy kształty. Przypominały one pewne zwierzęta – daniele. Jeden był biały, kolejne dwa - czerwony i żółty. Stanęły one przed blondynem, a jeden z nich skinął głową na drzwi.

            Wyszli z pomieszczenia, daniele prowadziły chłopaka przez korytarze. Były one wypełnione starymi zbrojami, obrazami kosztującymi fortunę i innymi drogocennymi przedmiotami. Panowała taka cisza, że nawet najmniejszy szmer mógłby doprowadzić do ataku serca.  Młody człowiek tak się przejął, że nawet nie zapalał świateł w swoim domu. Szedł z latarką w drżącej dłoni.

            Cała czwórka zatrzymała się w obecnie pustej sypialni. Jej wystrój był podobny do tego, który panował w pokoju młodzieńca. Różnicą była jedynie kryształowa kula na piedestale, która stała niedaleko wyjścia na taras. Księżycowy blask padał na nią, lecz nie odbijał się dalej. Magia tego przedmiotu była niepojęta, lecz nikt nigdy nie zaprzątał sobie tym głowy.

            - Czemu jesteśmy w sypialni mojej zmarłej matki? – zapytał zniecierpliwiony chłopak.

            - Za pomocą magicznego artefaktu, przed którym stoimy, można zobaczyć co się dzieje teraz w dowolnym miejscu. Twoja matka używała go by obserwować Yriaf Selat. Pilnowała stąd swoich młodszych sióstr i bezsilnie obserwowała jak znikają wszyscy jej przyjaciele i najbliżsi – starzec mówił z lekką nostalgią. – Teraz my pokarzemy ci pierwszą osobę, którą musisz odszukać. Ona znajdzie pozostałych

            W kuli pokazał się obraz. Przedstawiał on dziewczynę siedzącą w jakimś ciemnym zaułku, odrobinę przysypaną śniegiem. Miała ona śliczne, kręcone rude włosy oraz niewielki, czerwony od zimna nos. Jej lewe oko było zielonkawe, a drugie kryło się za białą przepaską. Nosiła obdarte ubrania i wyglądała na głodną i zmarzniętą. Nie przypominała kogoś kto mógłby komukolwiek w czymś pomóc.

            Blondyn miał właśnie zapytać trzy postacie o to, w jaki sposób ona miałaby znaleźć kogokolwiek. Wydawało mu się, że dziewczyna nie przetrwa nawet tej nocy, zamarznie na śmierć. Nim otworzył usta z zamiarem pożalenia się, gdy do sypialni wpadło pięciu uzbrojonych mężczyzn – pałacowych strażników.  Na ich widok trzy daniele zniknęły tak samo imponująco jak się pojawiły.

Nie wyglądali oni groźnie, a przynajmniej nie tak groźnie jak ten, po którego przyszli.  Mimo, że miał na sobie piżamę, młodzieniec wyglądał dostojnie i szlachetnie. Szybko chwycił złoty świecznik, pierwszą rzecz jaka my wpadła w ręce. Sprawiał wrażenie takiego, który byłby wstanie tą jedną ozdobą pokonać wszystkich pięciu. Oni nie zlękli się jednak. Jeden z nich, z pełnym wyrazem szacunku odezwał się:

            - Wasza Wysokość, dostaliśmy rozkaz by panicza zgładzić.

            - Rozkaz? Od kogo? – Chłopak zadawał szybkie pytania i sam sobie na nie odpowiedział. – Już wiem, poznaję was. Jesteście z służb lorda Blade’a. Sam was mu przydzielałem.

            - Tak, paniczu. Mimo twojej pozycji, bardziej szanujemy naszego dowódcę i jego pieniądze – mówił mężczyzna. – Dlatego dziś pożegnasz się z życiem.

            - Jego pieniądze są tak naprawdę moje… - dodał cicho chłopak i zaczął bronić się przed napastnikami.

Mężczyźni uzbrojeni w żelazne miecze rzucili się na swojego gospodarza w jednym momencie. Ten był jednak na tyle zwinny, by zdążyć uskoczyć. Kolejny cios udało mu się zablokować świecznikiem. Było to łatwe, ponieważ przeciwnicy niedbale zamachiwali się przed każdą próbą ataku. Może i ich chciwość zachęcała ich do posłuszeństwa lordowi, ale nie byli w stanie skrzywdzić ich prawdziwego dowódcę. To było od nich silniejsze, w końcu przysięgali mu wierność. To był ich książę.

            Mimo nieudolnych ataków, żołnierzom udało się zagonić królewicza w kozi róg… a raczej róg tarasu. Otoczyli go. Świecznik nie był na tyle dobrą bronią, by móc się przebić i uciec, więc chłopakowi pozostała tylko jedna droga ucieczki. Wspiął się on na kamienną barierkę i wyskoczył.

            Spadał z niezmiernej wysokości. Nie wiedział nawet na czym wyląduje. Nigdy nie opuszczał swojego kraju, wcześniej nie miał takiego zamiaru. Z głową skierowaną ku dołowi leciał w nieznane. Nie mógł dostrzec żadnego podłoża, wyglądało to, jakby spadał w ciemną otchłań. Jego wzrok dostrzegł jednak jakąś dziewczynę stojącą na szycie ośnieżonej góry. Jej włosy miało ognisty odcień a oczy mieniły się srebrem. U jej nogi Połyskiwał miecz. Wyglądała dumnie, tak jakby to ona rządziła tej nocy.

Czytaj więcej »